سبك هاي تصميم گيري شخصي

تصميم سازي مديريتي بستگي به بسياري از عوامل دارد، از جمله توانايي برقراري تقدم و تأخر در انجام كارها و تصميم هاي به موقع و صحيح.

سه الگوي بسيار معمول تصميم سازي به قرار زير است :

·  عقلائي و منطقي

·  شهودي

·  پيش داوري

الگوي تصميم گيري عقلايي- منطقي

اين رويكرد شامل فرايند مرحله به مرحله است. الگوي تصميم گيري عقلايي- منطقي بر حقايق و دلايل تمركز دارد. تكيه آن بر مراحل و ابزارهاي تصميم، مانند تجزيه و تحليل بازپرداخت، درخت تصميم و پژوهش كه همگي بعداً‌شرح داده خواهد شد، مي باشد.

از طريق استفاده از روش هاي كمي، عقل گرائي و منطق، مديران به ارزشيابي راه حل ها و انتخاب بهترين ها براي حل مسائل مي پردازند.

الگوي تصميم گيري شهودي

مديراني كه از اين رويكرد بهره مي برند، از تحليل هاي آماري و فرايند منطقي اجتناب مي نمايند. اين مديران تصميم سازان با شهامتي هستند كه، بر احساس آن ها درباره ي يك موقعيت متكي است. اين تعريف به آساني مي تواند به فردي رهنمود دهد مبني بر اين كه تصميم سازي شهودي، غيرعقلايي و اختياري است. اگر چه، تصميم شهودي به تصميم سازي بدون تحليل رسمي يا دلايل آگاهانه اطلاق مي شود، اما براساس سال ها تجربه و تمرين مديريت بنا شده است. اين مديران با تجربه به تشخيص سريع راه حل ها بدون انجام تجزيه و تحليل نظام مند راه حل ها و عواقب آن مي پردازند. وقتي كه تصميم سازي به طريق شهودي به كار مي رود، مدير تشخيص مي دهد راه حل آن موقعيت را كه مانند و مشابه آن قبلاً در موقعيت هاي ديگر رخ داده و آن را تجربه كرده است. علائم به مديران كمك مي كند تا به سرعت تجزيه و تحليل ضمير ناخودآگاه را هدايت كنند. سپس تصميم گرفته مي شود.

الگوي تصميم پيش داوري

مديري كه روي راه حل تصميم مي گيرد و سپس موادي كه از اين تصميم حمايت مي كند را جمع آوري مي كند، رويكرد الگوي تصميم گيري مبتني بر پيش داوري را برگزيده است. فرد تصميم سازي كه اين رويكرد را مورد استفاده قرار مي دهد، تمام راه حل ها را مورد بررسي قرار نمي دهد. در عوض راه حل ها را ، تشخيص مي دهد و ارزيابي مي كند فقط تا زماني كه يك تصميم مقبول مشاهده شود. همين كه راه حل قانع كننده حاصل شد، تصميم گيرنده به تحقيقات بيشتر خود خاتمه مي دهد.